Ik ben sinds afgelopen woensdag aan het bloggen geslagen. Ik hoor mensen denken, en sommigen vragen het mij ook gewoon rechtstreeks,..."waarom zet je in vredesnaam zulke persoonlijke informatie of gedachten online voor de hele wereld?" (dat hoop ik ooit wel te bereiken denk ik, de hele wereld).
Nou dat ga ik jullie vertellen. Schrijven en online zetten is een stuk goedkoper dan iedere week naar de psycholoog! Geintje! Nee, ik ben gaan bloggen omdat ik veel nadenk over zaken, maar me eigenlijk niet vrij voel om daar in mijn omgeving over te praten. En nee dat ligt zeker niet aan mijn omgeving, maar dat ligt aan mij.
Ik ben altijd al vrij open geweest over wat ik denk of voel, maar ik merk toch dat het niet altijd even geaccepteerd wordt, en dat vind ik jammer want daardoor klap ik dicht en zeg ik niks meer. En dat laatste ligt echt aan mij.
Tova Leigh is een blogger en vlogger, die er inmiddels voor betaalt wordt hoor trouwens, die gevoelige onderwerpen aansnijd met betrekking tot het moederschap en over hoe zwaar het nu eigenlijk is, en dat vind ik dus geweldig! De grappige manier waarop zij onderwerpen aansnijd en bespreekt vind ik top. Maar ik ben geen Tova natuurlijk en geen vlogger.
Ik wil wel vrij zijn in het mij kunnen uiten, vrij zijn in mijn gedachten op papier te zetten en kunnen vinden en denken wat ik wil. Tegelijkertijd wil ik mij niet meer druk maken om wat anderen hiervan vinden. Ik ben namelijk helemaal niet zo zeker van mezelf als het misschien wel lijkt, en ben eigenlijk super verlegen.
Zo durfde ik bijvoorbeeld heel lang niet naar de sportschool, want stel dat iemand naar me kijkt, of vindt dat ik te dik ben, of vindt dat ik het verkeerd doe, en ga zo maar door, maar weet je, WHO CARES?! Nu vind ik het nog steeds spannend, maar ik ga wel. Met mijn oordopjes in mijn oren en mijn muziek zo hard dat ik er bijna doof van word, helemaal afgesloten van alles en iedereen, maar ik ga wel.
Een tijdje geleden ben ik erachter gekomen dat ik hoogsensitief ben. Wat het inhoudt is dat ik letterlijk ALLES hoor, zie en ruik wat er om mij heen gebeurt. Dat is een soort van super woman eigenschap eigenlijk, want hoe cool is dat?! Als mensen denken stiekem iets over mij te kunnen zeggen en denken dat ik het niet hoor, oeps toch gehoord. Als mensen denken nou dat scheetje ruikt zo zwak die ruikt niemand, fout want ik ruik het wel. Als iemand mij denkt te kunnen laten schrikken zie ik ze vanuit mijn ooghoeken al aankomen. Dat soort zaken dus.
Maar het heeft ook een zeer negatieve kant. Alles zien, ruiken, maar vooral horen, is bloedirritant en heel erg vermoeiend wanneer je jezelf nog niet hebt aangeleerd om dit uit te schakelen. En nee, dat lukt mij dus nog niet. Naast dat ik snel afgeleid ben, heb ik hierdoor ook regelmatig hoofdpijn, migraine zelfs, kan ik geluiden aan het einde van de dag niet meer verdragen en kan ik ontzettend chagrijnig worden. Ik sluit mij dus regelmatig onbewust toch af voor mijn omgeving, waardoor anderen weer denken dat ik niet luister of doe alsof ik ze niet zie.
Maar daar heb ik dus iets op gevonden. Door gevoelens en ideeën van me af te schrijven wordt mijn hoofd weer wat leger. Dus als mijn hoofd te vol zit, ga ik lekker bloggen. Dat helpt mij, ik vind het leuk, en hopelijk help ik daar een ander ook mee.
Vind ik bloggen dan niet eng zou je denken? Natuurlijk vind ik het eng!
Ik wil namelijk niet teveel van mezelf prijsgeven, veel dingen zijn namelijk gewoon echt privé. Ook wil ik mijn omgeving, vooral mijn partner en kinderen, zoveel mogelijk hierbuiten houden. Dus het is naast eng ook best moeilijk, want wat schrijf je wel en wat schrijf je niet. Terwijl ik dit schrijf staat mijn tweede post al klaar, wat nu dus mijn derde wordt, omdat dat toch een erg persoonlijk onderwerp is. Het is wel van mij alleen maar toch heel persoonlijk.
Wat ik ook eng vind is om boeiend te zijn en te blijven, want ja er zijn heel veel bloggers en vloggers inmiddels, en ook heel veel over het moederschap.
En als je eenmaal een bepaalde stijl hebt gekozen, bijvoorbeeld een grappige stijl, hoe zorg je er dan voor dat je grappig blijft? Kan je er dan ineens een heel serieus onderwerp tussendoor gooien, of raak je dan volgers kwijt?
Dat zal ik allemaal wel gaan leren denk ik.
Voel je vooral vrij te reageren op mijn post of te liken en/of te delen. Want, zoals ik wil kunnen zeggen wat ik voel of denk, moeten jullie dat ook kunnen. Dus, laat maar weten hoe jullie erover denken.
Ben je zelf ook hoogsensitief en kun jij er wel mee omgaan, dan hoor ik heel graag hoe je dat doet!
Lovingmommy
Nou dat ga ik jullie vertellen. Schrijven en online zetten is een stuk goedkoper dan iedere week naar de psycholoog! Geintje! Nee, ik ben gaan bloggen omdat ik veel nadenk over zaken, maar me eigenlijk niet vrij voel om daar in mijn omgeving over te praten. En nee dat ligt zeker niet aan mijn omgeving, maar dat ligt aan mij.
Ik ben altijd al vrij open geweest over wat ik denk of voel, maar ik merk toch dat het niet altijd even geaccepteerd wordt, en dat vind ik jammer want daardoor klap ik dicht en zeg ik niks meer. En dat laatste ligt echt aan mij.
Tova Leigh is een blogger en vlogger, die er inmiddels voor betaalt wordt hoor trouwens, die gevoelige onderwerpen aansnijd met betrekking tot het moederschap en over hoe zwaar het nu eigenlijk is, en dat vind ik dus geweldig! De grappige manier waarop zij onderwerpen aansnijd en bespreekt vind ik top. Maar ik ben geen Tova natuurlijk en geen vlogger.
Ik wil wel vrij zijn in het mij kunnen uiten, vrij zijn in mijn gedachten op papier te zetten en kunnen vinden en denken wat ik wil. Tegelijkertijd wil ik mij niet meer druk maken om wat anderen hiervan vinden. Ik ben namelijk helemaal niet zo zeker van mezelf als het misschien wel lijkt, en ben eigenlijk super verlegen.
Zo durfde ik bijvoorbeeld heel lang niet naar de sportschool, want stel dat iemand naar me kijkt, of vindt dat ik te dik ben, of vindt dat ik het verkeerd doe, en ga zo maar door, maar weet je, WHO CARES?! Nu vind ik het nog steeds spannend, maar ik ga wel. Met mijn oordopjes in mijn oren en mijn muziek zo hard dat ik er bijna doof van word, helemaal afgesloten van alles en iedereen, maar ik ga wel.
Een tijdje geleden ben ik erachter gekomen dat ik hoogsensitief ben. Wat het inhoudt is dat ik letterlijk ALLES hoor, zie en ruik wat er om mij heen gebeurt. Dat is een soort van super woman eigenschap eigenlijk, want hoe cool is dat?! Als mensen denken stiekem iets over mij te kunnen zeggen en denken dat ik het niet hoor, oeps toch gehoord. Als mensen denken nou dat scheetje ruikt zo zwak die ruikt niemand, fout want ik ruik het wel. Als iemand mij denkt te kunnen laten schrikken zie ik ze vanuit mijn ooghoeken al aankomen. Dat soort zaken dus.
Maar het heeft ook een zeer negatieve kant. Alles zien, ruiken, maar vooral horen, is bloedirritant en heel erg vermoeiend wanneer je jezelf nog niet hebt aangeleerd om dit uit te schakelen. En nee, dat lukt mij dus nog niet. Naast dat ik snel afgeleid ben, heb ik hierdoor ook regelmatig hoofdpijn, migraine zelfs, kan ik geluiden aan het einde van de dag niet meer verdragen en kan ik ontzettend chagrijnig worden. Ik sluit mij dus regelmatig onbewust toch af voor mijn omgeving, waardoor anderen weer denken dat ik niet luister of doe alsof ik ze niet zie.
Maar daar heb ik dus iets op gevonden. Door gevoelens en ideeën van me af te schrijven wordt mijn hoofd weer wat leger. Dus als mijn hoofd te vol zit, ga ik lekker bloggen. Dat helpt mij, ik vind het leuk, en hopelijk help ik daar een ander ook mee.
Vind ik bloggen dan niet eng zou je denken? Natuurlijk vind ik het eng!
Ik wil namelijk niet teveel van mezelf prijsgeven, veel dingen zijn namelijk gewoon echt privé. Ook wil ik mijn omgeving, vooral mijn partner en kinderen, zoveel mogelijk hierbuiten houden. Dus het is naast eng ook best moeilijk, want wat schrijf je wel en wat schrijf je niet. Terwijl ik dit schrijf staat mijn tweede post al klaar, wat nu dus mijn derde wordt, omdat dat toch een erg persoonlijk onderwerp is. Het is wel van mij alleen maar toch heel persoonlijk.
Wat ik ook eng vind is om boeiend te zijn en te blijven, want ja er zijn heel veel bloggers en vloggers inmiddels, en ook heel veel over het moederschap.
En als je eenmaal een bepaalde stijl hebt gekozen, bijvoorbeeld een grappige stijl, hoe zorg je er dan voor dat je grappig blijft? Kan je er dan ineens een heel serieus onderwerp tussendoor gooien, of raak je dan volgers kwijt?
Dat zal ik allemaal wel gaan leren denk ik.
Voel je vooral vrij te reageren op mijn post of te liken en/of te delen. Want, zoals ik wil kunnen zeggen wat ik voel of denk, moeten jullie dat ook kunnen. Dus, laat maar weten hoe jullie erover denken.
Ben je zelf ook hoogsensitief en kun jij er wel mee omgaan, dan hoor ik heel graag hoe je dat doet!
Lovingmommy
Comments
Post a Comment