En toen....was hij dood, zomaar ineens zonder waarschuwing of signalen, geen tweede kans gewoon dood. Ik heb het nu over mijn vader die overleed op 11 september 2011. Het is inmiddels een hele tijd geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Ik heb namelijk medisch gezien wat (tijdelijke) uitdagingen....ja uitdagingen zo noem ik het maar. En zo zie ik het ook, een uitdaging, maar goed genoeg daarover. Nu het weer de dag van overlijden van mijn vader is en ik er nog steeds heel veel moeite mee heb, heb ik besloten erover te schrijven. Ik weet het nog alsof het gisteren was.... Op zondag 11 september 2011 werden wij rond 20.15 uur gebeld. Het was een vriend van mijn vader die hem die dag aan het helpen was met verhuizen. Mijn man nam de telefoon op en zijn gezicht sprak boekdelen, er was iets ergs gebeurd....”merch dat was C, je vader is in elkaar gezakt en de ambulance is er, ik ga ernaartoe”. Wij hadden toen alleen nog mijn oudste en die was net 5 maanden dus ik bleef
Een kijkje in het leven van een werkende hoogsensitieve mama.