Een derde kind?

Als kind wilde ik geen kinderen, want nee zeg dat doet pijn! Fijn hoor al die vrouwen die het kunnen, maar mijn .... is daar niet voor gemaakt. Zelfs toen ik een jaar of 20 was dacht ik er nog zo over. Ik wilde geen kinderen en zou later als ik groot was wel kinderen adopteren, want er zijn genoeg kinderen zonder ouders. Een hele mooie gedachte.

Maar de tijd gaat voorbij en je word ouder en ouder en sommige onder ons worden dan ook volwassen. Met het ouder worden, worden ook je wensen anders. En ja ook je biologische klok gaat tikken en je eierstokken gaan gillen: "gebruik mij nou!!", "je maandelijkse strubbelingen zijn niet voor niets!!", en meer van dat soort geschreeuw. Dus daar kwamen de moedergevoelens en de wens om een eigen kind.

Inmiddels heb ik twee prachtige zoons, waar ik trots op ben, ontzettend veel van hou en waar ik niet meer zonder kan. En als ik eerlijk ben viel het met de pijn ook wel mee, terwijl ik ze zonder enige vorm van pijnstilling heb gekregen.

Maar twee zoons roepen regelmatig de vraag op "wanneer komt de derde, want je hebt nog geen meisje". Ik vind het niet vervelend dat mensen mij die vraag stellen want je kan mij eigenlijk best veel vragen, en ik zit zelf ook al een tijdje met die vraag. Want inderdaad ik heb geen meisje mogen krijgen, maar wel twee gezonde slimme mooie jongens. Moet ik gewoon blij zijn met wat ik wel heb of moet ik toegeven aan het geschreeuw van mijn eierstokken, die vooral bij het zien van een babymeisje gaan schreeuwen om gehoord te worden?

Ik ben vorige week 36 jaar geworden en als ik terugkijk op mijn leven dan vind ik dat ik het best goed voor elkaar heb, dus waarom ben ik nog niet tevreden?

Is het dan toch het onderbuikgevoel wat schreeuwt om een meisje?

Verveel ik me? Dat lijkt mij niet want ik heb eerder teveel te doen dan te weinig.

Of ben ik nog niet daar waar ik dacht te zijn op deze leeftijd? Ik weet het niet. Maar als kind had ik niet echt een toekomstvisie van wat ik wilde worden of wat ik wilde bereiken. Zelfs toen ik klaar was op de HAVO wist ik niet wat ik wilde worden en ben ik uiteindelijk maar gewoon gaan werken. Schrijfster worden wilde ik allang niet meer tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging want ja, wat viel daar nou mee te bereiken. Dat soort beroepen werden niet echt gepromoot op school.

Maar als ik rationeel nadenk, dan zeg ik nee, niet weeeeer al die poepluiers, en waar moet ik 'die baby' dan laten? Ook denk ik dan aan het feit dat mijn jongste bijna naar school gaat en dan heb ik mijn 'vrijheid' weer terug, maar wil ik dat eigenlijk wel? Heb ik niet gewoon last van het empty nest syndroom?

Of is het geschreeuw wat ik denk te horen, gewoon het uitdrogen van mijn eierstokken? Want lets fase it, 36 is best oud om een kind te krijgen, toch?

Het gekke is dat ik andere vrouwen die op die leeftijd een kind krijgen, of zelfs nog ouder zijn, niet oud vind. Maar als ik dan naar mezelf kijk dan vind ik het te oud. 

Moet je eigenlijk wel een kind 'nemen' als je eigenlijk diep in je hart alleen een meisje wilt? Wat gaat er dan gebeuren als het weer een jongen is? Kan je dan blij zijn met een derde gezonde jongen? Ik heb ze gezien hoor, de zwangere vrouwen die diep teleurgesteld wegliepen want ja pfff ze kregen een jongen (of juist een meisje) en dat wilden ze niet. Ik was de eerste die dan dacht, "hallo zeg, wees blij dat je een kind mag krijgen, en dat hij of zij ook nog gezond is." Maar kan ik dat nu zelf ook?

Wil ik een derde kind of wil ik een meisje? Of heb ik gewoon het idee dat dit mijn laatste kans is voordat de uitdroging van mijn rammelende eierstokken een feit is? Hoe denken jullie hierover?

Voel je vrij om te reageren, mijn post of pagina te delen en/of te liken.


Lovingmommy