Deze post is heel persoonlijk en heel serieus, dat wil ik maar even gezegd hebben....De meeste mensen die mij kennen weten dat ik ruim 5 jaar lang dagelijks pijn heb gehad.
Waar?
Nou gewoon zo'n beetje overal.
Waarom?
Dat duurde dus 5 jaar voordat iemand erachter kwam waarom ik pijn had.
Na ruim 4 jaar pijn was ik er helemaal klaar mee, niemand kon mij helpen, ik had steeds weer ergens anders pijn, het was net een olievlek. Bijna elke dag had ik pijn, maar ik liet het meestal niet merken want ik was er eigenlijk al wel aan gewend. Ik bleef mijn pijngrens verleggen en verleggen en ik bleef doorgaan tot ik huilend van de pijn niet meer kon. Toch vond ik het genoeg geweest! Mijn kinderen hadden mij nodig, en als ik dacht aan de toekomst bedacht ik mij dat als het zo doorging ik straks op mijn 40e of 50e in een rolstoel zou belanden, wat eigenlijk ook niet kon want ook zitten deed pijn! Dus genoeg was genoeg.
Ik kwam uiteindelijk, na een tijd op de wachtlijst te hebben gestaan, bij een revalidatie centrum terecht, die mij binnen 1 week van de pijn af hielp!! Ik kreeg toen wel op hele andere plekken pijn, althans kreeg....er werd mij uitgelegd dat die pijn er waarschijnlijk altijd al was geweest maar omdat je hersenen maar een bepaald aantal pijnprikkels tegelijk aan kunnen, worden overtollige pijnprikkels niet doorgegeven. Maar ook die pijn ging weg.
Na 5 jaar was ik eindelijk pijnvrij! Ik was zooo blij dat ik eindelijk weer de moeder kon zijn die ik wilde zijn, want dat was mijn doel! Ik wilde met mijn kinderen buiten kunnen spelen en gek kunnen doen, wat al die tijd gewoon niet kon.
Mijn pijnvrije periode heeft bijna 1,5 jaar geduurd, want toen kregen we een aanrijding met de auto. Niet eens zo heel hard of ernstig, maar ik heb toen wel een hernia opgelopen. Officieel heet het bulging disc syndroom, wat inhoudt dat het kussentje is opgezet en tegen de zenuw aan drukt. Conclusie was bedrust, operatie niet nodig. Dit was begin augustus 2017.
Tot op de dag van vandaag heb ik weer pijn. Mijn hernia is over maar mijn spieren zijn door de bedrust zodanig verzwakt dat ik alleen al door te lopen een blessure kan oplopen. Echt belachelijk gewoon. Ik moet dit heel rustig opbouwen om verdere blessures, en verergering van de huidige te voorkomen.
Maar weet je wat ik nou zo erg vind? Dat anderen beter weten wat mijn lichaam aan kan dan ik of mijn artsen. Want nee bedrust is echt een no no, je gaat toch niet de hele dag op bed liggen?! Nee ik ben niet lui, ik wil niet dat het erger wordt, maar ik kan niet lopen!! De pijn van de hernia was zo erg dat ik niet eens 5 minuten kon staan zonder dat het zwart werd voor mijn ogen. Tijdens het douchen moest ik meerdere keren op een kruk gaan zitten omdat het zwart werd voor mijn ogen, het zweet me uitbrak en ik zo misselijk werd dat ik moest braken. Dus ik had geen keus!! En dat met morfine, pijnstillers etc. Vooral de ochtenden zijn erg, omdat mijn spieren dan helemaal verkrampt zijn.
Het onbegrip wat je krijgt van mensen is echt heel erg vervelend. Sommige mensen denken serieus dat ik gewoon een schop onder mijn kont nodig heb want dan ga ik wel gewoon lopen en gaat het over.
NEE!! Mensen ik luister liever naar mijn artsen, als jullie het niet erg vinden.
Ja, ik weet het, de mensen die zo doen bedoelen het echt goed en proberen mij te helpen, maar het werkt averechts. Want ook al weet ik dat ik niet anders kan, ga ik toch aan mezelf twijfelen en dingen doen met mijn lichaam die ik helemaal nog niet kan of mag, omdat ik mij onder druk voel staan.
Zoals ik al zei is mijn hernia weg. Ik was een paar weken pijnvrij, totdat ik (waarschijnlijk door stress en verlies van spiermassa) een blessure opliep aan meerdere spieren tegelijk. Dus conclusie, weer pijn.
En als ik zeg pijn moet ik even iets uitleggen. Mijn pijngrens is erg hoog, ik heb mijn kinderen gebaard zonder enige vorm van pijnstilling, tatoeage zetten doet mij niks, ben uiteindelijk 5 jaar doorgegaan met alles met echt veel pijn, en ga zo maar door. Dus als ik zeg dat ik pijn heb, dan is dat echt de hel!
Maar weet je, de pijn en onbegrip, de depressie waar ik tegenaan zit, ik kan dat allemaal wel aan, maar weet je wat ik niet aan kan?
Dat ik faal als moeder!! Mijn jongste is bijna 4 jaar en hij weet eigenlijk niet anders dan dat mama pijn heeft en niet mee kan spelen. Ik ben eigenlijk altijd chagrijnig van de pijn. Ik probeer me daar overheen te zetten maar het lukt gewoon niet, dus ik sluit me op in mijn kamer als de pijn te veel wordt. Ik laat mijn kids natuurlijk niet alleen, ik hou het vol tot mijn man thuis komt of mijn moeder komt oppassen en dan trek ik mij terug.
Het voelt vreselijk, dat gevoel dat je gefaald hebt. Dat ik niet de moeder kan zijn die ik wilde zijn, het schuldgevoel dat ik heb naar mijn kinderen toe als ik me terug trek (terwijl ik weet dat dat voor mijn kids beter is dan een creperende moeder te zien).
Mijn oudste is al bijna 7 en mijn kinderen hebben mama NU nodig, niet over een jaar of langer want dan willen ze geen leuke dingen meer doen met mama, dan is het te laat......
Lovingmommy
Waar?
Nou gewoon zo'n beetje overal.
Waarom?
Dat duurde dus 5 jaar voordat iemand erachter kwam waarom ik pijn had.
Na ruim 4 jaar pijn was ik er helemaal klaar mee, niemand kon mij helpen, ik had steeds weer ergens anders pijn, het was net een olievlek. Bijna elke dag had ik pijn, maar ik liet het meestal niet merken want ik was er eigenlijk al wel aan gewend. Ik bleef mijn pijngrens verleggen en verleggen en ik bleef doorgaan tot ik huilend van de pijn niet meer kon. Toch vond ik het genoeg geweest! Mijn kinderen hadden mij nodig, en als ik dacht aan de toekomst bedacht ik mij dat als het zo doorging ik straks op mijn 40e of 50e in een rolstoel zou belanden, wat eigenlijk ook niet kon want ook zitten deed pijn! Dus genoeg was genoeg.
Ik kwam uiteindelijk, na een tijd op de wachtlijst te hebben gestaan, bij een revalidatie centrum terecht, die mij binnen 1 week van de pijn af hielp!! Ik kreeg toen wel op hele andere plekken pijn, althans kreeg....er werd mij uitgelegd dat die pijn er waarschijnlijk altijd al was geweest maar omdat je hersenen maar een bepaald aantal pijnprikkels tegelijk aan kunnen, worden overtollige pijnprikkels niet doorgegeven. Maar ook die pijn ging weg.
Na 5 jaar was ik eindelijk pijnvrij! Ik was zooo blij dat ik eindelijk weer de moeder kon zijn die ik wilde zijn, want dat was mijn doel! Ik wilde met mijn kinderen buiten kunnen spelen en gek kunnen doen, wat al die tijd gewoon niet kon.
Mijn pijnvrije periode heeft bijna 1,5 jaar geduurd, want toen kregen we een aanrijding met de auto. Niet eens zo heel hard of ernstig, maar ik heb toen wel een hernia opgelopen. Officieel heet het bulging disc syndroom, wat inhoudt dat het kussentje is opgezet en tegen de zenuw aan drukt. Conclusie was bedrust, operatie niet nodig. Dit was begin augustus 2017.
Tot op de dag van vandaag heb ik weer pijn. Mijn hernia is over maar mijn spieren zijn door de bedrust zodanig verzwakt dat ik alleen al door te lopen een blessure kan oplopen. Echt belachelijk gewoon. Ik moet dit heel rustig opbouwen om verdere blessures, en verergering van de huidige te voorkomen.
Maar weet je wat ik nou zo erg vind? Dat anderen beter weten wat mijn lichaam aan kan dan ik of mijn artsen. Want nee bedrust is echt een no no, je gaat toch niet de hele dag op bed liggen?! Nee ik ben niet lui, ik wil niet dat het erger wordt, maar ik kan niet lopen!! De pijn van de hernia was zo erg dat ik niet eens 5 minuten kon staan zonder dat het zwart werd voor mijn ogen. Tijdens het douchen moest ik meerdere keren op een kruk gaan zitten omdat het zwart werd voor mijn ogen, het zweet me uitbrak en ik zo misselijk werd dat ik moest braken. Dus ik had geen keus!! En dat met morfine, pijnstillers etc. Vooral de ochtenden zijn erg, omdat mijn spieren dan helemaal verkrampt zijn.
Het onbegrip wat je krijgt van mensen is echt heel erg vervelend. Sommige mensen denken serieus dat ik gewoon een schop onder mijn kont nodig heb want dan ga ik wel gewoon lopen en gaat het over.
NEE!! Mensen ik luister liever naar mijn artsen, als jullie het niet erg vinden.
Ja, ik weet het, de mensen die zo doen bedoelen het echt goed en proberen mij te helpen, maar het werkt averechts. Want ook al weet ik dat ik niet anders kan, ga ik toch aan mezelf twijfelen en dingen doen met mijn lichaam die ik helemaal nog niet kan of mag, omdat ik mij onder druk voel staan.
Zoals ik al zei is mijn hernia weg. Ik was een paar weken pijnvrij, totdat ik (waarschijnlijk door stress en verlies van spiermassa) een blessure opliep aan meerdere spieren tegelijk. Dus conclusie, weer pijn.
En als ik zeg pijn moet ik even iets uitleggen. Mijn pijngrens is erg hoog, ik heb mijn kinderen gebaard zonder enige vorm van pijnstilling, tatoeage zetten doet mij niks, ben uiteindelijk 5 jaar doorgegaan met alles met echt veel pijn, en ga zo maar door. Dus als ik zeg dat ik pijn heb, dan is dat echt de hel!
Maar weet je, de pijn en onbegrip, de depressie waar ik tegenaan zit, ik kan dat allemaal wel aan, maar weet je wat ik niet aan kan?
Dat ik faal als moeder!! Mijn jongste is bijna 4 jaar en hij weet eigenlijk niet anders dan dat mama pijn heeft en niet mee kan spelen. Ik ben eigenlijk altijd chagrijnig van de pijn. Ik probeer me daar overheen te zetten maar het lukt gewoon niet, dus ik sluit me op in mijn kamer als de pijn te veel wordt. Ik laat mijn kids natuurlijk niet alleen, ik hou het vol tot mijn man thuis komt of mijn moeder komt oppassen en dan trek ik mij terug.
Het voelt vreselijk, dat gevoel dat je gefaald hebt. Dat ik niet de moeder kan zijn die ik wilde zijn, het schuldgevoel dat ik heb naar mijn kinderen toe als ik me terug trek (terwijl ik weet dat dat voor mijn kids beter is dan een creperende moeder te zien).
Mijn oudste is al bijna 7 en mijn kinderen hebben mama NU nodig, niet over een jaar of langer want dan willen ze geen leuke dingen meer doen met mama, dan is het te laat......
Lovingmommy
Comments
Post a Comment