Toen mijn jongste werd geboren, had hij zijn navelstreng om zijn nek en was hij paars. In een eerdere blogpost, 'mijn bevalling', heb ik geschreven over de bevalling van mijn jongste kind.
Omdat de baby voor de bevalling in het vruchtwater had gepoept, moesten wij hem goed in de gaten houden, want mocht hij ontlasting (meconium) hebben ingeademd zou hij ademhalingsproblemen of zelfs een longontsteking kunnen krijgen. Maar omdat zijn tweede apgar score goed was mochten we hem toch meteen meenemen naar huis.
Toen mijn kindje echter 5,5 maand jong was begon hij te kuchen en op een gegeven moment ook echt te hoesten. Het leek soms echt op een bejaarde man die zijn leven lang had gerookt. Hij was zo vaak achter elkaar aan het hoesten dat wij het gevoel hadden dat hij tussendoor niet voldoende tijd had om te ademen en toen hij dus ook nog erg moe werd, van het hoesten, gingen de alarmbellen af en belden wij 112.
De ambulance was er serieus binnen een aantal minuten, 3 man sterk. De ene was mij aan het afleiden, de ander was met papa in gesprek en de derde keek ons kindje na. Of de kleine het echt benauwd had wisten ze niet zeker, maar met een baby zouden zij geen risico's nemen dus hij moest mee in de ambulance naar het ziekenhuis.
En jeetje wat was dat lastig want wie gaat er mee naar het ziekenhuis en wie blijft er thuis bij je slapende andere kind?! Omdat ik zelf al behoorlijk aan het panieken was zei ik zelf meteen tegen mijn man dat hij maar mee moest. Dus papa ging mee.
Gelukkig heb ik hele oplettende buren, want ik kreeg al vrij snel een berichtje op mijn telefoon of alles wel goed was. Ze hadden natuurlijk de ambulance zien staan en wisten dat we een jong kind en baby hadden. Toen ik uitlegde wat er aan de hand was, stond al vrij snel een buurman aan de deur om bij mijn oudste te blijven zodat ikzelf ook naar het ziekenhuis kon. Want als ouder MOET je gewoon bij je kind zijn! Hiervoor ben ik mijn buren natuurlijk eeuwig dankbaar!
In het ziekenhuis konden ze niks vinden. Maar ook daar wilden ze geen risico's nemen en hem naar huis sturen, dus hij moest een nachtje blijven. Mijn man ging, in overleg, naar huis en ik bleef bij mijn jongste 'slapen' in het ziekenhuis.
Slapen deed ik uiteraard niet, want mijn kindje kon niet goed ademen dus ik moest op hem letten, ondanks alle apparaten die aan hem gekoppeld waren, ik moest het zelf ook in de gaten houden.
Hij kwam de nacht goed door en mocht de volgende dag naar huis.
Wat hij nou eigenlijk had weten we tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Hij heeft hierna nooit meer gekke kuchjes of andere dingen aan zijn luchtwegen gehad, het was ook geen kinkhoest. Dus wat het was blijft een raadsel, maar hij is er nog en daar zijn wij zeer dankbaar voor.
Als je kind niet kan ademen, of je denkt dat hij niet of minder kan ademen, ga je al door een hel. Als dan de ambulance komt en dan ook nog je baby mee moet naar het ziekenhuis, wordt deze hel erger. Maar als hij dan ook nog een nacht moet blijven.....
Bij mijn kindje is het goed gekomen, maar ik weet dat veel ouders hun kindje helaas hebben moeten verliezen. Iets ergers dan dat is er niet.
Heb jij iets vergelijkbaars meegemaakt, of misschien erger, en wil je hier iets over kwijt? Laat het mij gerust weten.
Lovingmommy
Omdat de baby voor de bevalling in het vruchtwater had gepoept, moesten wij hem goed in de gaten houden, want mocht hij ontlasting (meconium) hebben ingeademd zou hij ademhalingsproblemen of zelfs een longontsteking kunnen krijgen. Maar omdat zijn tweede apgar score goed was mochten we hem toch meteen meenemen naar huis.
Toen mijn kindje echter 5,5 maand jong was begon hij te kuchen en op een gegeven moment ook echt te hoesten. Het leek soms echt op een bejaarde man die zijn leven lang had gerookt. Hij was zo vaak achter elkaar aan het hoesten dat wij het gevoel hadden dat hij tussendoor niet voldoende tijd had om te ademen en toen hij dus ook nog erg moe werd, van het hoesten, gingen de alarmbellen af en belden wij 112.
De ambulance was er serieus binnen een aantal minuten, 3 man sterk. De ene was mij aan het afleiden, de ander was met papa in gesprek en de derde keek ons kindje na. Of de kleine het echt benauwd had wisten ze niet zeker, maar met een baby zouden zij geen risico's nemen dus hij moest mee in de ambulance naar het ziekenhuis.
En jeetje wat was dat lastig want wie gaat er mee naar het ziekenhuis en wie blijft er thuis bij je slapende andere kind?! Omdat ik zelf al behoorlijk aan het panieken was zei ik zelf meteen tegen mijn man dat hij maar mee moest. Dus papa ging mee.
Gelukkig heb ik hele oplettende buren, want ik kreeg al vrij snel een berichtje op mijn telefoon of alles wel goed was. Ze hadden natuurlijk de ambulance zien staan en wisten dat we een jong kind en baby hadden. Toen ik uitlegde wat er aan de hand was, stond al vrij snel een buurman aan de deur om bij mijn oudste te blijven zodat ikzelf ook naar het ziekenhuis kon. Want als ouder MOET je gewoon bij je kind zijn! Hiervoor ben ik mijn buren natuurlijk eeuwig dankbaar!
In het ziekenhuis konden ze niks vinden. Maar ook daar wilden ze geen risico's nemen en hem naar huis sturen, dus hij moest een nachtje blijven. Mijn man ging, in overleg, naar huis en ik bleef bij mijn jongste 'slapen' in het ziekenhuis.
Slapen deed ik uiteraard niet, want mijn kindje kon niet goed ademen dus ik moest op hem letten, ondanks alle apparaten die aan hem gekoppeld waren, ik moest het zelf ook in de gaten houden.
Hij kwam de nacht goed door en mocht de volgende dag naar huis.
Wat hij nou eigenlijk had weten we tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Hij heeft hierna nooit meer gekke kuchjes of andere dingen aan zijn luchtwegen gehad, het was ook geen kinkhoest. Dus wat het was blijft een raadsel, maar hij is er nog en daar zijn wij zeer dankbaar voor.
Als je kind niet kan ademen, of je denkt dat hij niet of minder kan ademen, ga je al door een hel. Als dan de ambulance komt en dan ook nog je baby mee moet naar het ziekenhuis, wordt deze hel erger. Maar als hij dan ook nog een nacht moet blijven.....
Bij mijn kindje is het goed gekomen, maar ik weet dat veel ouders hun kindje helaas hebben moeten verliezen. Iets ergers dan dat is er niet.
Heb jij iets vergelijkbaars meegemaakt, of misschien erger, en wil je hier iets over kwijt? Laat het mij gerust weten.
Lovingmommy
Comments
Post a Comment