Ik ben geboren in Nederland. Ik heb een Spaanse moeder en mijn vader, die helaas vrij jong is overleden, was een Nederlander.
Ik heb altijd in Nederland gewoond en ben ook erg Nederlands opgevoed.
Toch werd ik vroeger een keer een buitenlander genoemd, en nee dit was geen vreemde op straat die op ruzie uit was ofzo, het was iemand die mij kende en mijn roots kende. Ik was zo verbaasd dat ik bewust de discussie aan ging, want ondanks mijn Nederlandse vader, Nederlandse opvoeding en het feit dat ik in Nederland ben geboren en de Nederlandse nationaliteit heb, was ik volgens die persoon nog steeds geen Nederlander. Volgens de Nederlandse wet ben ik een Nederlander, maar volgens deze persoon niet.
Hoewel ik die persoon totaal onbelangrijk vond, vond ik het wel interessant om te weten waarom die persoon dat vond.
Conclusie, ik ben geen Nederlander omdat mijn moeder geen Nederlander is. Toch bijzonder niet, dat sommige mensen het kennelijk beter denken te weten dan de Nederlandse wetgevende macht? Ach ja, het maakt mij niet uit wat een ander van mij denkt. De een noemt mij een Nederlander, de ander een buitenlander, de derde noemt mij een halfbloedje, maar weet je ik heb ook gewoon een naam.
Veeeeel belangrijker vind ik hoe ik mij voel? Voel ik mij een Nederlander of een buitenlander?
Of ik nou in Ferrol, La Coruña, Madrid, Almería, Denia of op fuerteventura ben, ik voel mij thuis. Ik voel mij waar dan ook in Spanje meer thuis dan ik mij ooit waar dan ook in Nederland heb gevoeld. Wat eigenlijk heel gek is, want ik heb nooit in Spanje gewoond. Maar toch voel ik mij in Spanje meer thuis dan waar dan ook. Is dit het vakantie gevoel of ligt mijn hart gewoon in Spanje en woon ik op de verkeerde plek?
Toen ik nog op de middelbare school zat en even niet wist wat ik met mijn leven wilde gaan doen, want ja wie weet dat eigenlijk wel op die leeftijd, had ik bedacht dat ik zou gaan studeren in Granada, Spanje dus. Uiteindelijk was ik te bang om alles achter te laten en ben ik gebleven.
Maar wat was dat alles eigenlijk nou helemaal?? Ik had toen mijn moeder, broertje en vader, geen vriendje, nog geen eigen huis, geen contact met verdere familieleden, dus waarom ben ik nou eigenlijk niet gewoon gegaan?? Ik weet wel waarom maar dat heeft te maken met iemand waarvan ik niet weet in hoeverre ik diens privacy hiermee aantast, dus laat ik die reden even in het midden...jammer he? Hahaha
Hoe dan ook, waarom ben ik niet gewoon gegaan? Want de reden om te blijven was er net zo goed niet geweest, want eigenlijk weet ik zeker dat als de reden om te blijven het had geweten, die reden wel met mij mee was gegaan. Toch was het denk ik angst voor het onbekende, want er op vakantie gaan is toch anders dan er wonen en werken. De taal is ook een drempel. Natuurlijk spreek ik Spaans, maar ik ken niet alle woorden (vooral de meer zakelijke woorden niet), schrijven in het Spaans kan ik slecht, dus die drempel is er ook nog.
Aan de andere kant, kan ik er niet tegen dat alles traag gaat of in ieder geval minder snel dan dat ik vind dat mogelijk zou zijn. Dat is dus weer typisch een Nederlandse trek van mij. Ook moet je bij mij echt niet onverwachts aan mijn deur staan en denken dat ik je binnen laat, sterker nog, grote kans dat ik gewoon doe alsof ik niet thuis ben. Want als ik thuis ben, bepaal ik wat er gebeurt, dat is mijn veilige haven. Typisch Nederlands, want in Spanje gaat dat heel anders.
Ik moet er niet aan denken om alles wat ik nu wel, met mijn gezin, heb opgebouwd achter te laten. Nederland is toch mijn thuis? Althans mijn huis staat hier....
Ik hou van Spaans eten, maar ik geniet net zoveel van een hollands prakkie, een stroopwafel of een tompouce.
Dus wat voel ik mij nu eigenlijk? Nederlander, Spaanse, halfbloedje, Europeaan?
Weet je wat, ik ben Merchy, wie ben jij?
Lovingmommy
Ik heb altijd in Nederland gewoond en ben ook erg Nederlands opgevoed.
Toch werd ik vroeger een keer een buitenlander genoemd, en nee dit was geen vreemde op straat die op ruzie uit was ofzo, het was iemand die mij kende en mijn roots kende. Ik was zo verbaasd dat ik bewust de discussie aan ging, want ondanks mijn Nederlandse vader, Nederlandse opvoeding en het feit dat ik in Nederland ben geboren en de Nederlandse nationaliteit heb, was ik volgens die persoon nog steeds geen Nederlander. Volgens de Nederlandse wet ben ik een Nederlander, maar volgens deze persoon niet.
Hoewel ik die persoon totaal onbelangrijk vond, vond ik het wel interessant om te weten waarom die persoon dat vond.
Conclusie, ik ben geen Nederlander omdat mijn moeder geen Nederlander is. Toch bijzonder niet, dat sommige mensen het kennelijk beter denken te weten dan de Nederlandse wetgevende macht? Ach ja, het maakt mij niet uit wat een ander van mij denkt. De een noemt mij een Nederlander, de ander een buitenlander, de derde noemt mij een halfbloedje, maar weet je ik heb ook gewoon een naam.
Veeeeel belangrijker vind ik hoe ik mij voel? Voel ik mij een Nederlander of een buitenlander?
Toen ik nog op de middelbare school zat en even niet wist wat ik met mijn leven wilde gaan doen, want ja wie weet dat eigenlijk wel op die leeftijd, had ik bedacht dat ik zou gaan studeren in Granada, Spanje dus. Uiteindelijk was ik te bang om alles achter te laten en ben ik gebleven.
Maar wat was dat alles eigenlijk nou helemaal?? Ik had toen mijn moeder, broertje en vader, geen vriendje, nog geen eigen huis, geen contact met verdere familieleden, dus waarom ben ik nou eigenlijk niet gewoon gegaan?? Ik weet wel waarom maar dat heeft te maken met iemand waarvan ik niet weet in hoeverre ik diens privacy hiermee aantast, dus laat ik die reden even in het midden...jammer he? Hahaha
Hoe dan ook, waarom ben ik niet gewoon gegaan? Want de reden om te blijven was er net zo goed niet geweest, want eigenlijk weet ik zeker dat als de reden om te blijven het had geweten, die reden wel met mij mee was gegaan. Toch was het denk ik angst voor het onbekende, want er op vakantie gaan is toch anders dan er wonen en werken. De taal is ook een drempel. Natuurlijk spreek ik Spaans, maar ik ken niet alle woorden (vooral de meer zakelijke woorden niet), schrijven in het Spaans kan ik slecht, dus die drempel is er ook nog.
Aan de andere kant, kan ik er niet tegen dat alles traag gaat of in ieder geval minder snel dan dat ik vind dat mogelijk zou zijn. Dat is dus weer typisch een Nederlandse trek van mij. Ook moet je bij mij echt niet onverwachts aan mijn deur staan en denken dat ik je binnen laat, sterker nog, grote kans dat ik gewoon doe alsof ik niet thuis ben. Want als ik thuis ben, bepaal ik wat er gebeurt, dat is mijn veilige haven. Typisch Nederlands, want in Spanje gaat dat heel anders.
Ik moet er niet aan denken om alles wat ik nu wel, met mijn gezin, heb opgebouwd achter te laten. Nederland is toch mijn thuis? Althans mijn huis staat hier....
Ik hou van Spaans eten, maar ik geniet net zoveel van een hollands prakkie, een stroopwafel of een tompouce.
Dus wat voel ik mij nu eigenlijk? Nederlander, Spaanse, halfbloedje, Europeaan?
Weet je wat, ik ben Merchy, wie ben jij?
Lovingmommy
Ik denk dat je gewoon een Nederlander bent en je niet teveel moet aantrekken van wat iemand anders zegt. Uiteraard is het zeker interessant om onderzoek te doen naar de roots van je mama.
ReplyDeleteBedankt voor je reactie. Ik trek het mij ook zeker niet aan, maar vond het zeer interessant en een beetje lachwekkend eigenlijk stiekem, hoe die bepaalde persoon erover dacht....en ik ben zeker niet de enige die dit te horen heeft gekregen😉
Delete