En toen....was hij dood, zomaar ineens zonder waarschuwing of signalen, geen tweede kans gewoon dood. Ik heb het nu over mijn vader die overleed op 11 september 2011.
Het is inmiddels een hele tijd geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Ik heb namelijk medisch gezien wat (tijdelijke) uitdagingen....ja uitdagingen zo noem ik het maar. En zo zie ik het ook, een uitdaging, maar goed genoeg daarover. Nu het weer de dag van overlijden van mijn vader is en ik er nog steeds heel veel moeite mee heb, heb ik besloten erover te schrijven.
Ik weet het nog alsof het gisteren was....
Op zondag 11 september 2011 werden wij rond 20.15 uur gebeld. Het was een vriend van mijn vader die hem die dag aan het helpen was met verhuizen. Mijn man nam de telefoon op en zijn gezicht sprak boekdelen, er was iets ergs gebeurd....”merch dat was C, je vader is in elkaar gezakt en de ambulance is er, ik ga ernaartoe”. Wij hadden toen alleen nog mijn oudste en die was net 5 maanden dus ik bleef thuis, de baby lag te slapen. Ik had er zelf niet naartoe kunnen rijden, en achteraf gezien ook zeker niet weer terug naar huis, dus dat mijn man er naartoe ging was de beste keuze. Ik had mijn zondagse 'zo ga ik niet de deur uit' kloffie aan, maar het voelde niet goed dus ik besloot me op te frissen en om te kleden. Alles in mij schreeuwde, dit is niet goed, dit is niet goed, hij zegt niet alles. Ken je dat gevoel? Dat je weet dat iemand je bewust probeert te beschermen maar dat je gewoon voelt dat het goed mis is? Dat voelde ik dus, ik voelde een leegte maar tegelijk een aanwezigheid, ik wist dat mijn vader dood was, ik voelde het, maar zolang ik het niet bevestigd kreeg bleef ik hopen op een ander bericht.
Ik besloot mijn broer te bellen en gaf hem door wat ik had gehoord en dat ik mij zorgen maakte, dat het niet goed voelde. Hij was op zijn werk maar nam meteen een taxi om naar mij toe te komen. Mijn grote (jongere) broer die ik eigenlijk nooit echt heb zien huilen stond even later met de taxi voor de deur dus ik ging naar de voordeur om hem op te vangen. Toen hij mij zag en ik de tranen in zijn ogen zag wist ik genoeg, de woorden “j heeft mij net gebeld” (mijn man dus) was de bevestiging, mijn vader was dood zomaar ineens. Ik heb geschreeuwd voor de deur dat weet ik nog en heel hard gehuild maar daarna ging ineens alles op de automatische piloot want ja ik ben de oudste dus ik moet alles regelen. En nee, het werd mij niet opgedrongen ofzo, helemaal niet, ook niet gevraagd ofzo, ik deed het gewoon zelf, want ik ben de oudste dus ik moet het doen. Eerst dan maar naar het mortuarium waar hij lag....
Mijn man durfde mij niet te bellen, hij wist niet hoe hij mij moest vertellen dat mijn vader, mijn maatje, die bijna dagelijks langskwam voor een bakkie koffie, en dagelijks belde, er niet meer was en ik dus geen afscheid kon nemen. Hij wist dat de boodschap mij intens pijn zou doen en dat kon hij gewoon niet. Daarom belde hij mijn broer en zou hij het mij vertellen.
Daar aangekomen kregen wij hem te zien, ja dat is mijn vader dacht ik nog. Hij lag daar en hoewel ik wist dat hij dood was, kwam het niet aan. Ik aaide hem over zijn hoofd en vroeg hem "wat heb je nou gedaan?" Alsof hij mij antwoord zou geven, alsof hij dit zelf had gedaan, alsof hij een keuze had....zijn hart is zomaar ineens gestopt.
We moesten hem daar achterlaten, want het was avond. Hij zou de volgende dag vroeg naar de begrafenisondernemer worden overgebracht, waar wij dan ook de volgende ochtend vroeg waren met de kleding die hij aan moest, om alles te regelen. De rouwkaart, de kist, de datum van begraven, de auto (dat moest een amerikaan worden, want daar was mijn vader gek op!), de bloemen (wit met rode rozen), en de plek van opbaring moesten wij kiezen, dat werd dus bij mij thuis, mijn vader moest bij mij thuis zijn. Later die dag langs de begraafplaats om een plekje uit te kiezen.
Je zou denken dat wanneer deze dingen geregeld zijn, je de kans hebt als dochter om te rouwen. Maar nee die kans kreeg ik niet. Mijn vader had namelijk om te beginnen een hele nare huisbaas, die eiste dat wij direct de woning leeg zouden halen anders gooide hij alles op straat. Natuurlijk mag hij dat niet en hadden we hier eigenlijk nog ruim 2 weken de tijd voor, want hallo de huur was betaalt, maar we wilden de stress niet, dus dezelfde dag dat we de kist uitkozen gingen wij zijn woning leegmaken.
Maar dat was niet alles....mijn vader had een hele grote familie waar met het merendeel al jaren geen contact was. Niet met zijn broers (op eentje na) en niet met zijn zus. Mijn vader had het er toevallig een week voor zijn overlijden nog met mijn man over gehad dat hij bang was dat hij de 60 niet zou halen, hij had helaas gelijk, hij was net 57 jaar. Hij zei toen tegen mijn man dat mocht er iets gebeuren, hij absoluut zijn familie (op die ene broer na) er niet bij wilde hebben. Want ja ben je er niet wanneer iemand leeft, dan ook niet schijnheilig komen doen als iemand dood is, ja toch? Geweten sussen doe je maar ergens anders.
Hoe dan ook, die wens vervulden wij uiteraard, ze waren niet uitgenodigd. Nou dat kon dus niet he, ik werd door zijn zus gebeld hoe dat ik het in mijn hoofd haalde, wie ik wel niet dacht dat ik was etc etc. Een "gecondoleerd met het overlijden van je vader" kreeg ik niet, zeg het er maar bij dan weet je een beetje over wat voor soort mensen ik het heb. Ik werd zelfs gebeld door de politie of ik ze niet bij de begrafenis aanwezig wilde laten zijn. Mijn antwoord, en dat van mijn broer en man, was nog steeds nee. Dit werd uiteindelijk zo erg dat ik zelfs beveiliging heb moeten regelen (twee vrienden die zo lief waren te doen alsof ze beveiligers waren). Ik wist namelijk dat ze toch zouden komen en dat hadden wij niet gepikt, en dan zou het fout zijn gelopen want ja die mensen zijn nogal heetgebakerd zal ik maar zeggen. Gelukkig was iemand zo lief ze te waarschuwen dat er beveiliging was, waardoor ze bij ons uit de buurt bleven. Tegen de begrafenis ondernemer vertelde ik dat ik ze niet weg kon houden van een openbare plek, maar dat ze pas bij het graf mochten wanneer wij weg waren. Dat is uiteindelijk ook goed gekomen.
Maar dan terug naar mijn rouw proces. Ik heb eigenlijk nooit kunnen rouwen, ik ging maar door en door want dingen moesten geregeld worden. Hierna moest er gewerkt worden, er moest voor mijn kind gezorgd worden, ik moest een tentamen maken, en ga zo maar door. Op een gegeven moment had ik het zo erg weggestopt dat ik er niet meer aan durfde te denken, totdat ik erop gewezen werd dat dit weg stoppen niet goed is. Dat is mede de reden dat ik heb besloten erover te schrijven.
Wanneer iemand zo van je wordt weggerukt...dat is vreselijk, geen afscheid, geen laatste kus, geen laatste ik hou van je, geen laatste bakkie koffie, geen laatste niks. Ik kan niet oordelen of het erger is of minder erg wanneer iemand langzaam weg kwijnt en je wel 'afscheid' kan nemen, ik kan alleen zeggen dat dit vreselijk is.
Ik mis hem nog elke dag. Als ik een opa zie met zijn kleinkinderen, als ik een kind opa hoor roepen, als mijn kinderen vragen hoe hun opa was, als ik eraan denk dat hij niet weet hoe groot mijn oudste is, dat hij mijn jongste nooit gezien heeft, niet eens weet dat hij bestaat. En soms heb ik hem gewoon nodig....en nog steeds als ik een bepaalde soort taxi zie rijden dan kijk ik of het mijn vader is achter het stuur, maar nee hij is het niet....hij is dood....
Lovingmommy
Het is inmiddels een hele tijd geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Ik heb namelijk medisch gezien wat (tijdelijke) uitdagingen....ja uitdagingen zo noem ik het maar. En zo zie ik het ook, een uitdaging, maar goed genoeg daarover. Nu het weer de dag van overlijden van mijn vader is en ik er nog steeds heel veel moeite mee heb, heb ik besloten erover te schrijven.
Ik weet het nog alsof het gisteren was....
Op zondag 11 september 2011 werden wij rond 20.15 uur gebeld. Het was een vriend van mijn vader die hem die dag aan het helpen was met verhuizen. Mijn man nam de telefoon op en zijn gezicht sprak boekdelen, er was iets ergs gebeurd....”merch dat was C, je vader is in elkaar gezakt en de ambulance is er, ik ga ernaartoe”. Wij hadden toen alleen nog mijn oudste en die was net 5 maanden dus ik bleef thuis, de baby lag te slapen. Ik had er zelf niet naartoe kunnen rijden, en achteraf gezien ook zeker niet weer terug naar huis, dus dat mijn man er naartoe ging was de beste keuze. Ik had mijn zondagse 'zo ga ik niet de deur uit' kloffie aan, maar het voelde niet goed dus ik besloot me op te frissen en om te kleden. Alles in mij schreeuwde, dit is niet goed, dit is niet goed, hij zegt niet alles. Ken je dat gevoel? Dat je weet dat iemand je bewust probeert te beschermen maar dat je gewoon voelt dat het goed mis is? Dat voelde ik dus, ik voelde een leegte maar tegelijk een aanwezigheid, ik wist dat mijn vader dood was, ik voelde het, maar zolang ik het niet bevestigd kreeg bleef ik hopen op een ander bericht.
Ik besloot mijn broer te bellen en gaf hem door wat ik had gehoord en dat ik mij zorgen maakte, dat het niet goed voelde. Hij was op zijn werk maar nam meteen een taxi om naar mij toe te komen. Mijn grote (jongere) broer die ik eigenlijk nooit echt heb zien huilen stond even later met de taxi voor de deur dus ik ging naar de voordeur om hem op te vangen. Toen hij mij zag en ik de tranen in zijn ogen zag wist ik genoeg, de woorden “j heeft mij net gebeld” (mijn man dus) was de bevestiging, mijn vader was dood zomaar ineens. Ik heb geschreeuwd voor de deur dat weet ik nog en heel hard gehuild maar daarna ging ineens alles op de automatische piloot want ja ik ben de oudste dus ik moet alles regelen. En nee, het werd mij niet opgedrongen ofzo, helemaal niet, ook niet gevraagd ofzo, ik deed het gewoon zelf, want ik ben de oudste dus ik moet het doen. Eerst dan maar naar het mortuarium waar hij lag....
Mijn man durfde mij niet te bellen, hij wist niet hoe hij mij moest vertellen dat mijn vader, mijn maatje, die bijna dagelijks langskwam voor een bakkie koffie, en dagelijks belde, er niet meer was en ik dus geen afscheid kon nemen. Hij wist dat de boodschap mij intens pijn zou doen en dat kon hij gewoon niet. Daarom belde hij mijn broer en zou hij het mij vertellen.
Daar aangekomen kregen wij hem te zien, ja dat is mijn vader dacht ik nog. Hij lag daar en hoewel ik wist dat hij dood was, kwam het niet aan. Ik aaide hem over zijn hoofd en vroeg hem "wat heb je nou gedaan?" Alsof hij mij antwoord zou geven, alsof hij dit zelf had gedaan, alsof hij een keuze had....zijn hart is zomaar ineens gestopt.
We moesten hem daar achterlaten, want het was avond. Hij zou de volgende dag vroeg naar de begrafenisondernemer worden overgebracht, waar wij dan ook de volgende ochtend vroeg waren met de kleding die hij aan moest, om alles te regelen. De rouwkaart, de kist, de datum van begraven, de auto (dat moest een amerikaan worden, want daar was mijn vader gek op!), de bloemen (wit met rode rozen), en de plek van opbaring moesten wij kiezen, dat werd dus bij mij thuis, mijn vader moest bij mij thuis zijn. Later die dag langs de begraafplaats om een plekje uit te kiezen.
Je zou denken dat wanneer deze dingen geregeld zijn, je de kans hebt als dochter om te rouwen. Maar nee die kans kreeg ik niet. Mijn vader had namelijk om te beginnen een hele nare huisbaas, die eiste dat wij direct de woning leeg zouden halen anders gooide hij alles op straat. Natuurlijk mag hij dat niet en hadden we hier eigenlijk nog ruim 2 weken de tijd voor, want hallo de huur was betaalt, maar we wilden de stress niet, dus dezelfde dag dat we de kist uitkozen gingen wij zijn woning leegmaken.
Maar dat was niet alles....mijn vader had een hele grote familie waar met het merendeel al jaren geen contact was. Niet met zijn broers (op eentje na) en niet met zijn zus. Mijn vader had het er toevallig een week voor zijn overlijden nog met mijn man over gehad dat hij bang was dat hij de 60 niet zou halen, hij had helaas gelijk, hij was net 57 jaar. Hij zei toen tegen mijn man dat mocht er iets gebeuren, hij absoluut zijn familie (op die ene broer na) er niet bij wilde hebben. Want ja ben je er niet wanneer iemand leeft, dan ook niet schijnheilig komen doen als iemand dood is, ja toch? Geweten sussen doe je maar ergens anders.
Hoe dan ook, die wens vervulden wij uiteraard, ze waren niet uitgenodigd. Nou dat kon dus niet he, ik werd door zijn zus gebeld hoe dat ik het in mijn hoofd haalde, wie ik wel niet dacht dat ik was etc etc. Een "gecondoleerd met het overlijden van je vader" kreeg ik niet, zeg het er maar bij dan weet je een beetje over wat voor soort mensen ik het heb. Ik werd zelfs gebeld door de politie of ik ze niet bij de begrafenis aanwezig wilde laten zijn. Mijn antwoord, en dat van mijn broer en man, was nog steeds nee. Dit werd uiteindelijk zo erg dat ik zelfs beveiliging heb moeten regelen (twee vrienden die zo lief waren te doen alsof ze beveiligers waren). Ik wist namelijk dat ze toch zouden komen en dat hadden wij niet gepikt, en dan zou het fout zijn gelopen want ja die mensen zijn nogal heetgebakerd zal ik maar zeggen. Gelukkig was iemand zo lief ze te waarschuwen dat er beveiliging was, waardoor ze bij ons uit de buurt bleven. Tegen de begrafenis ondernemer vertelde ik dat ik ze niet weg kon houden van een openbare plek, maar dat ze pas bij het graf mochten wanneer wij weg waren. Dat is uiteindelijk ook goed gekomen.
Maar dan terug naar mijn rouw proces. Ik heb eigenlijk nooit kunnen rouwen, ik ging maar door en door want dingen moesten geregeld worden. Hierna moest er gewerkt worden, er moest voor mijn kind gezorgd worden, ik moest een tentamen maken, en ga zo maar door. Op een gegeven moment had ik het zo erg weggestopt dat ik er niet meer aan durfde te denken, totdat ik erop gewezen werd dat dit weg stoppen niet goed is. Dat is mede de reden dat ik heb besloten erover te schrijven.
Wanneer iemand zo van je wordt weggerukt...dat is vreselijk, geen afscheid, geen laatste kus, geen laatste ik hou van je, geen laatste bakkie koffie, geen laatste niks. Ik kan niet oordelen of het erger is of minder erg wanneer iemand langzaam weg kwijnt en je wel 'afscheid' kan nemen, ik kan alleen zeggen dat dit vreselijk is.
Ik mis hem nog elke dag. Als ik een opa zie met zijn kleinkinderen, als ik een kind opa hoor roepen, als mijn kinderen vragen hoe hun opa was, als ik eraan denk dat hij niet weet hoe groot mijn oudste is, dat hij mijn jongste nooit gezien heeft, niet eens weet dat hij bestaat. En soms heb ik hem gewoon nodig....en nog steeds als ik een bepaalde soort taxi zie rijden dan kijk ik of het mijn vader is achter het stuur, maar nee hij is het niet....hij is dood....
Lovingmommy
Comments
Post a Comment